Spoedeisende hulp

18 november 2013

In de garage van het ziekenhuis gaat de deur van de ambulance open. Mevrouw moeten we een rolstoel voor u pakken! Ik zeg niets, ben toch niet te verstaan, en loop gewoon stug door, mankeer niets aan me benen! Wat denkt die gast, hij spreekt me aan alsof ik een peuter ben, invalide en geen hersens heb, dus ik ga dus helemaal niet proberen te antwoorden! Goed ik denk 10 minuutjes spoedeisende hulp dan naar huis!

Terwijl er één broeder voorop loopt zit de ander nog steeds in mijn nek te hijgen, krijg er spontaan een warme kop van. Je hoopt dat je bij de spoedeisende hulp natuurlijk alles van ‘ER’ in real live ziet, helaas ‘medisch centrum west’ in een beetje hip jasje. Dan heb je tot dan toe nog even de hoop op een Vlaamse arts uit ‘spoed’ maar acht het leven zit soms mee en soms…… .

Me moeder komt de kamer in lopen en ik denk, oh zal zeker serieus zijn, zo heb ik je nog nooit uit je ogen zien kijken.

Goed neuroloog, zaalarts, 2 coassistenten, 3 zusters, moeder en zusje nooit geweten dat dit aantal in een dergelijk hokje past. Oké, meneer Gans de neuroloog spreekt over me hoofd heen over mij tegen me moeder, ik weet kan niet praten maar ben nog steeds niet gek! Verder heeft de delegatie nog wat vragen; Heeft u hoofdpijn? Nee, alleen warm in mijn hoofd. Weet u wat er gebeurd is? Ja, ik kan niet praten. Waar was u? In de auto. Er moet ineens zo snel mogelijk een scan gemaakt worden van mijn hoofd. Fijn dan stuur ik nog ff een whappie de wereld in. Eigenwijs als ik ben huppel ik naar de buis waar ik voor 10 minuten met alleen mijn hoofd in wordt gepropt. Ik voel mezelf net een kurk die in een fles wordt geperst. Na 10 minuten naar het verschrikkelijke gebrom te hebben geluisterd mag ik gezellig die kamer in. Moeders heeft inmiddels samen met zus aan het smsen, bellen en whappen geslagen. Neuroloog komt binnen gelopen met zijn volgers, Mevr. u heeft geen hersenbloeding maar waarschijnlijk een TIA of een CVA. Check die kwam binnen hoor! Maar zolang hij lekker verder babbelt denk ja ik doe het toch nog en dat praten daar vind ik ook wel wat op. Hij staat me nog steeds aan te kijken als of ik niets begrijp. We kunnen er voor kiezen bloedverdunners  te geven in een hoge dosering, daar bereiken we het meestal het beste resultaat mee, dus ik stel voor die behandeling in te zetten. Terwijl hij zijn verhaaltje houdt denk ik daar hadden we dus al aan kunnen beginnen. De 2 verpleegsters komen weer opdraven en proberen een tweede infuus te zetten en ik zie ze stuntelen.

Met gebaren aanwijzen waar ze moeten prikken maar, de dames proberen lekker verder, naaldjes lekker wroeten . Bij poging 3 gaan ze eindelijk naar de juiste plaats en kan er een 2^e infuus gezet worden. Ik wordt een beetje lichtjes hoofd, zal best wel kunnen nadat ze 24 buisjes bloed hebben getapt. Goed mevrouw we gaan via u infuus 1 uur lang een hoge concentratie bloedverdunner geven.

Ik denk oké als ik een uur niet kan lopen is het misschien fijn als ik even na het toilet ga, dat is prima hoor mevr. Terug van het toilet krijg ik dus ineens een katheter, fijn nee zag ik ook niet aankomen. Fijn, na katheter, 24 buisjes bloed, stickers voor de hartmonitor ben ik blij in een bed op zaal te liggen.