Dagbesteding

19 november 2013

Ben gebroken als ik om 7.15 uur wakker wordt, wat een nacht! Gerard Joling zou zeggen; ik heb er geen kracht meer voor! Het bed is een drama, om de 5 minuten zit in de knoop met mijn draadjes, slangetjes en infuusjes. Ben ik eindelijk niet in de knoop met al die troep wordt mijn controle gewoon uitgevoerd om het half uur of 1 uur. Dus lig je net lekker te slapen komt een zuster  je wakker maken voor je controles; hartslag, bloeddruk, zuurstof, pupillen en moet je alle ledematen even bewegen met rustellende woorden slaap lekker. Rust, reinheid en regelmaat klink wel erg Calvinistisch maar, verlang er naar. Mijn infuus wordt ontkoppelt  en ik vraag met moeite of ze misschien koffie hebben, mevrouw u moet even wachten tot het ontbijt. Je snapt natuurlijk dat ik spontaan een last van ochtendhumeur had! Er wordt wel een glas water voor mijn neus gezet. Oh lieve help water is voor de vissen gewoon koffie zou fijn zijn. Na 10 minuten wordt het ontbijt geserveerd, met ja wel 1 mini kopje koffie, net genoeg om het te proeven. Dan hebben we het eten tja, wat moet ik daar van maken? Het is eten maar je merkt gelijk dat de gemiddelde mens niet zo veel eet als ik, 1 bruinen boterham en een beschuitje daar zal ik de morgen niet mee halen.  Dus regel met wat praten en gebaren wat meer koffie en 3 boterhammen. Dat kost wat moeite want als je niet praat denken mensen gelijk dat je seniel bent of als een peuter. Gelukkig is de zuster van de dag een toffe chick. Na mijn ontbijt komt het de medicijnen langs. Ik krijg een lijntje wit poeder in een glas, maf als dit in andere gelegenheden wordt aangeboden ben ik de eersten die dit afwijst. De zuster met een geel verkeersregellaars hesje doet er demonstratief water in mijn glas. Met het een lepeltje wordt het geheel gemixt, Ascal  mevrouw, ik denk je joh er kan nog meer bij. Als ik een beetje bitter smaakje is weggewerkt, krijg ik als toetje een geel met rode capsule. Een Persantin mevrouw, bloedverdunner. Voor ik een poging wil wagen om een woord uit te brengen is ze al verdwenen. Tijdens mijn koffie probeer ik mijn menukaart in te vullen, maar ik denk dat iemand niet begrepen heeft wat ik brabbelde gister. Na een nieuwe poging komt de chef aan mijn bed maar natuurlijk snapt zij het ook niet en is mijn menu aardappel, groente en geen vlees, man je krijgt het aan je hart hier.

De eerste kaart (mail) wordt bezorgd, das snel, wel een goede servies. Ik krijg plots een schema onder mijn neus geschoven! We gaan een echo maken mevrouw, gezellig, we gaan een rondje rijden.

Verschrikkelijk ik moet in een bed heel het ziekenhuis door, ik zie er natuurlijk op mijn paasbest uit.

Maar goed ik geloof dat ik ook hier geen keus in heb. Een taxibroeder komt me ophalen, als je in zo’n bed ligt staat iedereen je aan te staren. Dat staren is vervelend, nog vervelender is dat mensen elkaar gaan vertellen hoe zielig ik ben in zo’n bed. Er staat een vrouw te wachten voor een kamertje, met moeite wordt het bed er in gereden. Mevrouw? Met moeite krijg ik binnen 3 minuten mijn eigen achternaam er uit. Dan moet ik ook nog even vertellen wanneer ik nog geboren ben, ik denk dat kan makkelijker maar toch gaan we met goede moed een poging wagen. Mevrouw we gaan een echo maken van u nek en kaak, tijdens de echo kijken we of aders goed zijn? U heeft natuurlijk de informatie gehad! Welke informatie ik weet van niets, en flats ik krijg een liter gel op mijn hoofd en een echo apparaat in mijn nek! Na de een half uur rollen zegt ze ik wil even MRI-scan laten maken wacht hier even en ze loop zo de kamer uit. Ik zit nog steeds aan allerlei slangen stickers vast en om niet te vergeten hangt er aan een zak van 3 liter aan mijn bed met urine erin, dus ideaal even een ommetje de gaan maken toch? Ze komt terug er is een plekje over 20 minuten je wordt er zo naar toegebracht. Een andere broeder haalt me op en brengt bij de scan. Ik moet daar op een plank gaan liggen. Na 10 minuten kurkervaring hoor ik een vrouwenstem zeggen het gaat niet we zetten de scan stop en een collega spuit even wat vloeistof in u infuus. Dan mag ik weer terug in de scan, waar ik dan voor 20 minuten in moet blijven. Als er eindelijk weer op mijn bed lig komt mij eerste taxi weer terug, ik zal je maar terug brengen. Dat is fijn want ik zou wel kunnen slapen, ik lijk wel een bejaarde!