Een luierdag!

21 november

Om 5 voor half 8 wordt ik uit mijn bed getrapt, raar hotel toch dat ziekenhuis.  Die klanttevredenheidsonderzoeken mogen ze wel  eens beter nalezen. Ik kom hier voor mijn rust! Ze komen mijn bloeddruk meten, wel en beetje laag mevrouw, ja weet ik al 29 jaar! Gelukkig kan ik gelijk koffie score! Bloeddrukkend verhogend! :) Ik begin mijn morgen een dansje, mijn buurman begin met zijn versie van iets wat lijkt op Hijgend hert der jacht ontkomen! Dan denk je  vers 1 en 5 nee hoor gewoon allemaal. Voor de oplettende lezer ja dat zijn 7 verzen. Als hij eindelijk klaar is vraagt hij of ik er ook nog een psalm ken, moest denken aan vroeger op school mocht je altijd verzoeknummers indienen. Wilde bijna navraag gaan doen voor het juiste nummer maar, dacht ineens denk aan je gehoor. Geef meneer netjes antwoord met 117, mijn buurman valt bijna van zijn bed. Kijkt me raar aan en zegt dat zijn niet veel verzen he? Zwijgend kijk hem aan en ben heel blij als het ontbijt bezorgd wordt, op dit zo momenten is het heel fijn niet gelijk te zeggen wat je denkt. Je moet namelijk nog 3x over nadenken voordat je de zin kunt zeggen, dan kies je er vaker voor sommige dingen te verzwijgen. Mijn dag schema wordt gebracht, tot mijn stomme verbazing is die leeg! Maar altijd kleine letter lezen is mij geleerd dus toch mijn bril opzetten. Natuurlijk hebben de kleine lettertjes wel info revalidatie arts komt voor een oriënterend gesprek en de reumatoloog komt ook langs. De logopedist komt even koffie drinken en maakt een praatje, heb hem sinds dinsdag niet gezien en hij was aangenaam verrast. Zijn collega komt morgen ook even langs die zal weer een testje afnemen. Behalve mijn oefening, lezen, puzzels en het gang op slenteren is hier echt niets te beleven. Mijn buurman zit met zijn zondagse pak aan want hij mag naar huis. Als de taxichauffeuse hem komt ophalen gaat zelfs zijn hoed op! Dan is het tijd voor de lunch, waarbij azo-kleurstoffen nog steeds een puntje blijft. Zo krijg ik vandaag ook geen aardappels, heb ik klein zielig stukje kip met daarbij neon oranje jus! De voedselconsulent vraagt wat het probleem is, bij het zien van mijn gezicht. Dat ik een paar aardappels prettig zou vinden en dat ik de jus niet mag. Ze kijkt me aan en zegt dan eet je toch niet pakt me eten en vertrekt. Dus loop achter haar aan, groente en aardappels graag, en een bakje voor de jus! Je durft he, je mag blij zijn dat je eten krijgt! Ik pak mijn dienblad en denk verzin wel wat, heb mijn jus inmiddels in een glas gegoten en krijg nog net 1 aardappel. Nog geen half uur later vraag ik aan de zuster of er nog pap en kwark is? Natuurlijk, mijn tafeltje wordt vol gezet. Dan komt de voedselconsulent de afwas ophalen en lach ik me rot om dat gezicht, terwijl ik aan toetje 3 begin kijkt ze me strak aan.

Ja kan moeilijk in het restaurant een maaltijd bestellen?! Dit is mijn Lucky day! Ik krijg een nieuwe kamergenoot een mevrouw mijn overbuurvrouw van 120 verhuisd ook naar 126. Het wordt nog beter, happyfeet is er ook!
De revalidatie arts heeft 1 minuut aan mijn bed gezeten, terwijl ik zat te eten, onwijs sermant ??!!
De reumatoloog komt gezellig aanlopen en is direct to the point, kijk daar hou ik van. Mevrouw wil al mijn ledematen bewonderen. Kunt u zich even uitkleden? Dan kan ik u bewegingen beter bekijken. Ik dacht dat ik inmiddels wel veel had mee gemaakt, toch is dit ook best bijzonder. Het zag er niet uit; nog steeds blauwe armen, blauwe aderen op mijn benen en met rood verband ingepakt infuus. O, gelukkig ik mag mijn shortje, bh en homeshocks aanhouden, geruststellend, ik moest huppelen, mijn evenwicht houden, hurken als een kikker en nog meer van die fratsen. Na 2 minuten verwachte ik Frans Bauer die achter het gordijntje vandaan komt met bananasplit. Nee zit niets bijzonders, geen spierkrampen, rare trillingen niets. Kan voorlopig niets voor u doen, u bloedbeeld is momentmeel negatief . Er zijn nog 4 soorten reuma waar we u nog op testen en misschien dat we een punctie aanvragen. Toch is dat wel een fijn idee negatief bloed :) AB- het liefst. Wordt getest op de gekste ziektes, aandoening, afwijkingen, rariteiten alles (tot nu toe) negatief.
Zouden ze bij mij dan weer niets vinden?
Ik voel me prima zonder lichamelijke en geestelijke onderzoeken etc. Dus prima instaat karma een beetje te helpen. Voor de Karma van happyfeet. Om de schade van het middageten in te halen eet ik geen 3 maar 8 boterhammen, met verschrikkelijke beleg eisen. Waarbij ik geen eigen invulling van mijn woorden, zinnen etc. duld. Hoe dan? Ik eet al 4 dagen vleeswaren en kaas. Sterker nog ik eet zelden zoetig beleg. Maak voor deze mevrouw een uitzondering, dus voor elke keer als ze kaas, rosbief, rundrookvlees, kipfilet etc. invulde kwam er hagelslag, jam of suiker uit mijn mond. Halve wegen de avond heeft ze het begrepen.

 Zo blij met mijn ballon :)

De grille van een ziekenhuis

20 november 2013

Staat de neuroloog ineens naast me bed. Tijdens het bezoekuur want ja, ik ben natuurlijk zo debiel dat er ook een verstandig iemand bij moet zitten. Om me te vertellen dat ik een beroerte heb gehad. Ik dacht na 4 MRI-scans zijn jullie toch al iets verder. Dat heeft mij al verteld na MRI-scan 1 maar die had zeker zijn mond moeten houden?! Hij had nog de hoop dat het een TIA was en geen CVA, pfff wordt echt zo’n moe van zo’n verhaal! Mevrouw u heeft dit, dit is wat wij er aan kunnen doen, of wat wij er niet aan kunnen doen. Street to the point daar hou ik van, niet zoveel blabla er omheen. Die cursus mogen ze al die artsen snel geven. Als ik al die gezichten rond mijn bed zie dan moet ik nu blijkbaar in huilen uitbarsten?! Daarentegen denk ik er is toch niets wezenlijks veranderen met 5 minuten geleden? De neuroloog staat daar dus nog steeds aan het einde van mijn bed, zijn slaafjes zijn er ook al is het een kleine delegatie. De blikken zijn totaal verward, ze voelen zich niet begrepen, ach heb je eindelijk door wat ik al 2 dagen heb. Als ik daarna voor zover mogelijk zeg; dus ik heb 6 maanden te herstellen dan verbeteren en dan daarna nog 1 jaar voor optimaliseren, wordt er gekeken alsof ik van mars kom! Mevrouw het is heel erg maar, daar gaat zijn blabla weer aan. Dit maal denk ik zal wel, morgen loopt zijn collega ook rond dus zal dan even wat vragen, die staat je niet als een idioot aan te kijken.

Om 22.00 uur vraag ik of ik mijn medicijnen nog krijg, dat is toch niet zo raar toch? De zuster van dienst is denk ik een jaar of 17 heeft verschrikkelijke platvoeten je zou willen dat ze naar een ergotherapeut gaat. De antwoord is zo misschien! Ze loop als happy feet naar de gang, op de gang zegt ze tegen haar collega; dat meisje vroeg om haar medicijnen zijn die nog niet rond gebracht.

Wat dat is mevrouw voor jou, mijn medicijnen graag en ik ben niet doof. Karma komt jou halen binnenkort! Vanaf dat moment besloot ik karma te helpen, je moet toch een hobby zoeken met zoveel tijd over.

Een liedje over afasie.

Afasie komt uit het Grieks A (= niet) fasie (= spreken).

Dit lied omschrijft hoe je, je voelt als afasie patiënt, zo wordt je ook behandeld helaas vaker door verpleegkundige, CO-assistenten en zelfs artsen.

Als iemand die niets gek is, dat is het ergste! 

Gelukkig kon ik mij na een paar dagen verstaanbaar maken.

Op zaal.

20 november 2013

Heerlijk geslapen, ondanks mijn onderbreking. 7.30 uur een prima ziekenhuis tijd. Tijd voor het ontbijt. Ik merk dat mijn water ik zelfs weg is, krijgen nu ook de vissen niets meer? Een opgewekte zuster komt de kamer binnen lopen, goedemorgen!! Ze stelt zich netjes voor en vraagt waar ik van bezig ben. Nou ik probeer water te pakken?! Zal een korte omschrijving geven van de situatie geven:

Sinds gister avond mag ik gewoon lopen, dat wil zeggen dat ik naar het toilet mag lopen. Tijdens die paar minuten mogen de stekkertjes van mijn borstkast los. Als dit te lang duurt of te vaak gebeurt gaat de machine af als een brandalarm. De kraan is 3 meter bij mijn bed vandaan, de stekertjes zijn 3,5 meter dus ik zeg ideaal om zelf een glas water te pakken.

De zuster kijkt verbaasd en pakt mijn glas water af, mevrouw heeft u al gedronken? Nee, ik kijk waarschijnlijk als of dat glaswater spontaan vlam vat. U weet dat u nuchter moet blijven? Ik weet van niets, ga rustig in mijn bed liggen. Tot mijn eigen verbazing heb ik een paar woorden uitgesproken. 

Mijn ontbijt komt er aan, maar net zo snel als het werd neergezet werd het weggehaald.

Komt de zaalarts langs of ik het red om rond 9 uur naar de artsen kamer te lopen, daar zijn alle artsen om mijn casus te bespreken. Als mijn schema het toelaat? Ja dat moet lukken, als het goed is komen ze zo bij u bloedprikken. Daarna kunt eten en dan kunt gewoon naar de overkant te lopen. Bloedprikken? Maandag middag zijn er al 17 buisjes getapt, bij mijn opname. Toen is er ’s avonds besloten 6 buisjes uit mijn infuus te laten lopen en nu hebben jullie nog niet genoeg? Het is 8.30 uur er komen 2 verplegers met een kar de kamer in lopen. Mevrouw Speksnijder? Ja, zo ver ik weet wel! Tot mijn verbazing kan ik iets meer woorden uit kramen, al hoef ik nog geen voordracht te gaan geven. U geboortedatum? Ja, ja, dat komt zelfs mijn strot uit. Je ziet 1 van de verplegers kijk. Mevrouw we moeten bloed bij u prikken. We zullen alles klaar zetten en dan kunnen we zo beginnen! Ik denk prima, een buisje bloed lig ik niet meer wakker. De deurtjes van het karretje worden geopend, er komen naaldjes, stickertjes en buisjes uit zetten. Mijn bed wordt glad gestreken, hij wordt gebruikt om alle spullen uit te stallen. Ik begin met tellen 1, 2, 3………..17 . 17 buisjes!!!! Natuurlijk wil Sanquin ook wat hebben ofzo? Mevrouw, u armen? Dus ik laat hem graag mijn blauwe speldenkussens zien! Welke kant heeft u uw medicatie gehad? Links. Zijn gezicht verstart, rechts is namelijk nog blauwer, bloedverdunners geven je een smurfen kleur. Prik, 3 buisjes vol en er komt geen bloed meer dus, moet er 4x opnieuw geprikt worden zodat de 17 buisjes gevuld zijn. Ben gelijk krokkie. Terwijl ik mijn beschuit naar binnen werk wordt ik toch verzocht even naar artsenkamer te komen. Daar word ik 5 minuten aangestaard door dames en heren in gekke witte pakjes. Ik moest denken aan een docent die mijn ooit de tip gaf als je voor een hele grote groept staat bedenk dan iedereen is naakt! Bij die gedachte kunnen ze beter een plekje op cardiologie regelen.  Ik moet mijn ledematen bewegen, gekken bekken trekken en praten. Gelukkig kan ik snel naar mijn koffie.

Bij mijn bed aangekomen mag ik douche!! Ahhh geweldig, kan niet wacht!! Al mijn spullen uit mijn kast gehaald ik ben er klaar voor! De zuster komt naar mijn bed,  ik moet u wassen. Moet dat?

Of wil je het zelf proberen? Dat lijkt me prima! Alle plakkers mogen er af, het infuus wordt ingepakt en ik kan douche!!! Cruijff heeft gelijk elk voordeel heeft zijn nadeel, in dit geval is het nadeel een confrontatie met spataders! Niet dat ik daar wakker van lig, ik kan douche. Terwijl ik een vreugde dansje maak vraagt de bezorgde zuster aan de andere kant van de deur of het nog goed gaat. Prima roep ik. Na mijn douche moet ik mag verhuizen, naar zaal. De conclusie is dat zaal een mini kamer is waar 3 mensen naast elkaar kunnen liggen. Mijn kamergenoot is een oudere man die demonstratief zijn Bijbel pakt en zegt dat zou je ook eens moeten lezen. Omdat ik nog geen vertrouwen in mijn spraak heb laat ik gewoon gaan, denk ik man je moest eens weten. Het schema voor de dag is: een echo van mijn hart en een MRI-scan. Dan denk je dat had ik gister toch al gehad, ja mevrouw maar deze is door een andere arts is aangevraagd.

De nacht dat alles helder wordt.

20 november 2013

Er is een nacht…

Deze is net even anders als die van het liedje.

Na mijn eerst nachtcontrole gaan slapen, na 3 uur was ik klaar wakker. Waarom, geen idee, kan best dat er iemand moest hoesten mijn buurman had net zijn half uur controle gehad hij was namelijk gisteravond nog binnen gebracht. Het maakt mij niet uit in welk bed ik lig maar, als ik niet kan slapen begin ik meestal te malen. Zoals ook vannacht, tja je hebt hier toch tijd genoeg.

Ik heb best wat bange mensen gezien in leven maar, de angst die ik de afgelopen dagen heb gezien was nieuw. Iedereen is zich rot geschrokken vraagt of ik zelf bang was.

Nee ben geen moment bang geweest, al klinkt dat waarschijnlijk heel onwerkelijk.

Of als een ijskonijn. Niet had meer last van woede, frustratie etc. . 

Nu besef ik wat er allemaal had kunnen gebeuren als bijvoorbeeld last van uitval had gehad.

Dan denk ik nog niet aan mezelf maar, mijn ‘kleine zusjes’, 4 fietsers en de inzitten voor 17 auto’s die we onderweg zijn gepasseerd. Dat is natuurlijk raar, als je bekend dat ik eigenlijk gewoon naar huis wilde. Ik voel me bijna schuldig, al kan ik er totaal niets aan doen.

Mijn zusjes zijn helden aangezien zij er voor gezorgd hebben dat ik zo snel in het ziekenhuis was. De artsen hebben het al bijna 100x gevraagd wat voelde u? Wat merkt u? Ik heb geen moment pijn gehad, ook vooraf niet,wat ik merkte is dat ik brabbelde als een baby maar ik ben vooral gefrustreerd aan mijn spraak gebrek!! 

Ik realiseer me dat ik dankbaar zijn. Er hebben zeker een dozijn Engeltjes op mijn schouders gezeten en was het zeker mijn tijd nog niet. Je had wel dood kunnen zijn was een reactie, tja dat kan. Die gedachten heb ik echt niet gedacht. Als het wel zo was geweest het deed geen pijn en dat vind ik toch ook een geruststelling. Al hoop ik nog jaren hier rond te huppelen.

Er komt een zinnetje in mijn op en ik denk dat ik dat 6 jaar geleden voor het laatst gelezen heb: Vrees niet, want Ik ben met u; zijt niet verbaasd, want Ik ben uw God; Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met de rechterhand Mijner gerechtigheid. (Jesaja 41:10) (Bij zielenzorg)

Dus denk ik Cornelia je moet je zegeningen tellen en bedenken wat aardse je wel hebt. Een geweldige lieve familie, vrienden en bekende. Je  gedachten, je verstand, gevoel, zicht, gehoor, tast, 2 armen, 10 vingers, 2 benen, 10 tenen je hebt alleen last van afasie waardoor je een deel van je taal kwijt bent. Je hebt nooit een talen knobbel gehad dus leer er mee leven het leven is namelijk toch te leuk om achter de geraniums te gaan zitten. Momenteel ben ik gefrustreerd en merk dat dit helemaal niets uit maakt, mijn spraak wordt er echt niet beter op. Ik moet me niet laten frustreren een zuster die mijn zinnen gaat af maken, of mijn gedachtes denkt te kennen komt van een koude kermis thuis. Na 30 minuten denk ik als ik niet kan praten kan ik altijd nog een cursus gebaren volgen er zijn vast nog hersentjes over die dat nog op kunnen slaan. Een wijs man heeft me ooit gezegd; “Hoe zwaar en donker je levenspad ook is je krijgt altijd goede schoenen en een lampje voor onderweg.

Om 4 uur viel ik eindelijk in slaap en werd pas wakker toen de zon al op kwam.

The sun comes up, it's a new day dawning

It's time to sing Your song again
Whatever may pass, and whatever lies before me
Let me be singing when the evening comes

Twee dagen in 24 uur

19 november 2013

Na een warme lunch zonder vlees en aardappels is er een middagbezoekuur.

Ik kom er achter dat 2 mensen tegelijk op bezoek kunnen komen, heb geen idee of ik dat heel erg vind, van een uurtje in de middag ben je al gesloopt. Ik krijg van veel mensen de groeten en merk dat mijn moeder mijn persoonlijke secretaresse op afstand is. Dat je niet eens kan whappen, smsen of mailen hier zo raar maar, alle apparaatjes schijnen daar niet zo goed tegen te kunnen.

Als het bezoekuur eindelijk ten einde is tijd voor een middagslaapje. Dat breekt zo lekker de dag.

Na het avondeten wat overigens niet meer is dan brood, beleg en yoghurt komt het bezoek.

Vraag me af wanneer de koffie komt? 3 kopjes per dag is echt te weinig vandaar dat ik gewoon slaperig ben. Bedoel niet roken en geen koffie is echt ff teveel in 1x!

Ik zet me schrap voor het bezoek, 2 uur das dat best veel ineens.

Ik word verwend met, pennen, kladblok, kruiswoordpuzzels, kaarten, zeehonden knuffel en BOB

Merk vooral dat iedereen geschrokken is, oprecht geschrokken, zo erg geschrokken dat ze echt beduusd binnen stappen. Zelf denk ik nog steeds; valt we mee, het had veel gekker af kunnen lopen. Aan het einde van het bezoek ben ik echt moe, kan helemaal geen zinnigs woord meer uitbrengen.

Merk dat mensen mij ook niet zo heel goed begrijpen als ik dingen probeer over te brengen.

Dus sommige dingen komen er bot uit en rot over, er willen zoveel mensen op bezoek komen, dat lukt niet in een paar uur per dag, trouwens ik houd dat niet vol. Mijn persoonlijke energie is spaarzaam dus moet je het zo goed mogelijk proberen te benutten. Het is een kwestie van keuzes maken en ja dan zijn sommige mensen boos! Weet je daar kan ik me toch niet mee bezig houden!

Om je zelf een voorstelling te geven beeld je zelf dit in:

Je ligt in een ziekenhuis bed, zeker niet op zijn voordeligst

Er zijn 10 apparaten aangesloten.

Je armen zijn blauw van je infuus en het bloedprikken.

Je hebt alleen een shirtje aan en een kort broekje.

Je borstkast en je buik zitten vol pakkers.

Je katheterzak met 2 liter urine hangt voor je bed.

Je benen zitten ingepakt in steunkousen.

Je mag niet douche.

Je kop er uit als een gel fabriek.

Je praat als een baby, bij je goede 5 minuten een peuter.

En er kunnen maximaal 8 mensen per dag langs komen!

Wie is bij jou welkom?

Na het bezoekuur mogen de steunkousen uit,  de katheter wordt verwijderd.

Voor het slapen gaan krijg ik nog een pilletje en verteld de zuster mij dat ik vannacht maar 2x wordt wakker gemaakt!

Hierbij stel ik u voor BOB

Dagbesteding

19 november 2013

Ben gebroken als ik om 7.15 uur wakker wordt, wat een nacht! Gerard Joling zou zeggen; ik heb er geen kracht meer voor! Het bed is een drama, om de 5 minuten zit in de knoop met mijn draadjes, slangetjes en infuusjes. Ben ik eindelijk niet in de knoop met al die troep wordt mijn controle gewoon uitgevoerd om het half uur of 1 uur. Dus lig je net lekker te slapen komt een zuster  je wakker maken voor je controles; hartslag, bloeddruk, zuurstof, pupillen en moet je alle ledematen even bewegen met rustellende woorden slaap lekker. Rust, reinheid en regelmaat klink wel erg Calvinistisch maar, verlang er naar. Mijn infuus wordt ontkoppelt  en ik vraag met moeite of ze misschien koffie hebben, mevrouw u moet even wachten tot het ontbijt. Je snapt natuurlijk dat ik spontaan een last van ochtendhumeur had! Er wordt wel een glas water voor mijn neus gezet. Oh lieve help water is voor de vissen gewoon koffie zou fijn zijn. Na 10 minuten wordt het ontbijt geserveerd, met ja wel 1 mini kopje koffie, net genoeg om het te proeven. Dan hebben we het eten tja, wat moet ik daar van maken? Het is eten maar je merkt gelijk dat de gemiddelde mens niet zo veel eet als ik, 1 bruinen boterham en een beschuitje daar zal ik de morgen niet mee halen.  Dus regel met wat praten en gebaren wat meer koffie en 3 boterhammen. Dat kost wat moeite want als je niet praat denken mensen gelijk dat je seniel bent of als een peuter. Gelukkig is de zuster van de dag een toffe chick. Na mijn ontbijt komt het de medicijnen langs. Ik krijg een lijntje wit poeder in een glas, maf als dit in andere gelegenheden wordt aangeboden ben ik de eersten die dit afwijst. De zuster met een geel verkeersregellaars hesje doet er demonstratief water in mijn glas. Met het een lepeltje wordt het geheel gemixt, Ascal  mevrouw, ik denk je joh er kan nog meer bij. Als ik een beetje bitter smaakje is weggewerkt, krijg ik als toetje een geel met rode capsule. Een Persantin mevrouw, bloedverdunner. Voor ik een poging wil wagen om een woord uit te brengen is ze al verdwenen. Tijdens mijn koffie probeer ik mijn menukaart in te vullen, maar ik denk dat iemand niet begrepen heeft wat ik brabbelde gister. Na een nieuwe poging komt de chef aan mijn bed maar natuurlijk snapt zij het ook niet en is mijn menu aardappel, groente en geen vlees, man je krijgt het aan je hart hier.

De eerste kaart (mail) wordt bezorgd, das snel, wel een goede servies. Ik krijg plots een schema onder mijn neus geschoven! We gaan een echo maken mevrouw, gezellig, we gaan een rondje rijden.

Verschrikkelijk ik moet in een bed heel het ziekenhuis door, ik zie er natuurlijk op mijn paasbest uit.

Maar goed ik geloof dat ik ook hier geen keus in heb. Een taxibroeder komt me ophalen, als je in zo’n bed ligt staat iedereen je aan te staren. Dat staren is vervelend, nog vervelender is dat mensen elkaar gaan vertellen hoe zielig ik ben in zo’n bed. Er staat een vrouw te wachten voor een kamertje, met moeite wordt het bed er in gereden. Mevrouw? Met moeite krijg ik binnen 3 minuten mijn eigen achternaam er uit. Dan moet ik ook nog even vertellen wanneer ik nog geboren ben, ik denk dat kan makkelijker maar toch gaan we met goede moed een poging wagen. Mevrouw we gaan een echo maken van u nek en kaak, tijdens de echo kijken we of aders goed zijn? U heeft natuurlijk de informatie gehad! Welke informatie ik weet van niets, en flats ik krijg een liter gel op mijn hoofd en een echo apparaat in mijn nek! Na de een half uur rollen zegt ze ik wil even MRI-scan laten maken wacht hier even en ze loop zo de kamer uit. Ik zit nog steeds aan allerlei slangen stickers vast en om niet te vergeten hangt er aan een zak van 3 liter aan mijn bed met urine erin, dus ideaal even een ommetje de gaan maken toch? Ze komt terug er is een plekje over 20 minuten je wordt er zo naar toegebracht. Een andere broeder haalt me op en brengt bij de scan. Ik moet daar op een plank gaan liggen. Na 10 minuten kurkervaring hoor ik een vrouwenstem zeggen het gaat niet we zetten de scan stop en een collega spuit even wat vloeistof in u infuus. Dan mag ik weer terug in de scan, waar ik dan voor 20 minuten in moet blijven. Als er eindelijk weer op mijn bed lig komt mij eerste taxi weer terug, ik zal je maar terug brengen. Dat is fijn want ik zou wel kunnen slapen, ik lijk wel een bejaarde!

De Stroke-unit

18 november 2013

Sinds vandaag een nieuw woord in mijn vocabulaire het woord stroke-unit. Het is een deel van de intensive care op de neurologie afdeling. Aangezien mijn spraak nu alleen uit nee en ja bestaat is het een verbetering waar je wat mee kan?! Nog steeds denk ik zelf dat het allemaal mee valt. Ik probeer dingen op te schrijven die moeders in een tas kan gooien, het zit er niet uit dat ik naar mijn eigen bed mag. Kan alle woorden alleen komt het echt me strot niet uit en het schrijven lijkt soms bij vlagen ook net een doolhof, dat frustreert waarbij ik een enorme woede voel opkomen.

Mijn moeder gaat even naar huis, nog meer mensen bellen, eten en bij mij een tas inpakken.

Na het gehijg van broeder, de vloeistof voor de MRI-scan  en de overdosis bloedverdunners voelt me als een vuurbal. Mijn hersens lijken vooral links last te hebben van een interne brand, het doet geen pijn maar het is wel onprettig.

Links zit mijn infuus en mijn katheter. Op mijn borst zitten 3 plakkers en die jeuken nu al, rechts zitten de draden van mijn plakkers vast aan een apparaat dat verschrikkelijk piept. Om het plaatje compleet te maken heb ik fantastisch witte steunkousen aan.

Inmiddels is een voedselconsulent naast mijn bed gaan zitten: Hoe gaat het? Heeft u een dieet? Hoeveel weegt u? Eet u goed? Heeft u allergie? Ik dacht ga bij mijn bed vandaan, hier heb ik zo’n geen zin in! Ze blijft herhalen, net of de repeat knop van mijn ipod blijft hangen.

Om van het gezeur af te zijn, probeer ik te antwoorden alleen dat gaat natuurlijk niet, ik wil wat woorden opschrijven maar dat vind ze niet goed, gewoon praten mevrouw is het moto!

Momenteel heeft mijn hoofd het kookpunt bereikt en heeft dit in petto om naar je kop te gooien; ik kan niet praten daarvoor lig ik hier spleetoog (niet persoonlijk en racistisch bedoelt). Ik heb geen dieet, zie ik er uit als Sonja Bakker? Laat dan de plastische chirurg ook maar langs komen! Hoeveel ik weeg geen idee ik denk 2x de helft! Ik eet prima mijn lintworm klaagt niet. Het belangrijkste is dat ik een allergie heb voor azo-kleurstoffen heb. Helaas keep dreaming er komen net een paar woorden uit maar dat begrijpt ze niets van. Conclusie krijg 2 boterhammen en kaas eet smakelijk.

Dan kom de verpleegster al weer, elke 15 minuten een controle; hartslag, bloeddruk en kracht oefeningen vooral de laatste vind de verpleging na 4x niet leuk meer.

Fijn bezoek is gearriveerd ben blij dat ze papier en pen hebben mee gebracht. Max. 2 bezoekers maar das ook het matje hoor, na 1,5 uur ben ik kapot. Iedereen is bijna ingelicht dus ben blij dat hier geen mobiel mag houdt het rustig.

Ben blij dat ik kan gaan slapen, ook al ga ik nog steeds gewoon naar huis!

Spoedeisende hulp

18 november 2013

In de garage van het ziekenhuis gaat de deur van de ambulance open. Mevrouw moeten we een rolstoel voor u pakken! Ik zeg niets, ben toch niet te verstaan, en loop gewoon stug door, mankeer niets aan me benen! Wat denkt die gast, hij spreekt me aan alsof ik een peuter ben, invalide en geen hersens heb, dus ik ga dus helemaal niet proberen te antwoorden! Goed ik denk 10 minuutjes spoedeisende hulp dan naar huis!

Terwijl er één broeder voorop loopt zit de ander nog steeds in mijn nek te hijgen, krijg er spontaan een warme kop van. Je hoopt dat je bij de spoedeisende hulp natuurlijk alles van ‘ER’ in real live ziet, helaas ‘medisch centrum west’ in een beetje hip jasje. Dan heb je tot dan toe nog even de hoop op een Vlaamse arts uit ‘spoed’ maar acht het leven zit soms mee en soms…… .

Me moeder komt de kamer in lopen en ik denk, oh zal zeker serieus zijn, zo heb ik je nog nooit uit je ogen zien kijken.

Goed neuroloog, zaalarts, 2 coassistenten, 3 zusters, moeder en zusje nooit geweten dat dit aantal in een dergelijk hokje past. Oké, meneer Gans de neuroloog spreekt over me hoofd heen over mij tegen me moeder, ik weet kan niet praten maar ben nog steeds niet gek! Verder heeft de delegatie nog wat vragen; Heeft u hoofdpijn? Nee, alleen warm in mijn hoofd. Weet u wat er gebeurd is? Ja, ik kan niet praten. Waar was u? In de auto. Er moet ineens zo snel mogelijk een scan gemaakt worden van mijn hoofd. Fijn dan stuur ik nog ff een whappie de wereld in. Eigenwijs als ik ben huppel ik naar de buis waar ik voor 10 minuten met alleen mijn hoofd in wordt gepropt. Ik voel mezelf net een kurk die in een fles wordt geperst. Na 10 minuten naar het verschrikkelijke gebrom te hebben geluisterd mag ik gezellig die kamer in. Moeders heeft inmiddels samen met zus aan het smsen, bellen en whappen geslagen. Neuroloog komt binnen gelopen met zijn volgers, Mevr. u heeft geen hersenbloeding maar waarschijnlijk een TIA of een CVA. Check die kwam binnen hoor! Maar zolang hij lekker verder babbelt denk ja ik doe het toch nog en dat praten daar vind ik ook wel wat op. Hij staat me nog steeds aan te kijken als of ik niets begrijp. We kunnen er voor kiezen bloedverdunners  te geven in een hoge dosering, daar bereiken we het meestal het beste resultaat mee, dus ik stel voor die behandeling in te zetten. Terwijl hij zijn verhaaltje houdt denk ik daar hadden we dus al aan kunnen beginnen. De 2 verpleegsters komen weer opdraven en proberen een tweede infuus te zetten en ik zie ze stuntelen.

Met gebaren aanwijzen waar ze moeten prikken maar, de dames proberen lekker verder, naaldjes lekker wroeten . Bij poging 3 gaan ze eindelijk naar de juiste plaats en kan er een 2^e infuus gezet worden. Ik wordt een beetje lichtjes hoofd, zal best wel kunnen nadat ze 24 buisjes bloed hebben getapt. Goed mevrouw we gaan via u infuus 1 uur lang een hoge concentratie bloedverdunner geven.

Ik denk oké als ik een uur niet kan lopen is het misschien fijn als ik even na het toilet ga, dat is prima hoor mevr. Terug van het toilet krijg ik dus ineens een katheter, fijn nee zag ik ook niet aankomen. Fijn, na katheter, 24 buisjes bloed, stickers voor de hartmonitor ben ik blij in een bed op zaal te liggen. 

Ineens brabbel je als een baby!

18 november 2013

Allemaal plannen voor deze maandag. Het schema begint al vroeg. Moeders brengt haar auto langs en neemt mijn fiets mee om haar bestemming bereiken. Na wat huishoudelijke bezigheden en een goede lunch ga ik onderweg naar ‘huis’. Natuurlijk is daar niemand klaar om te vertrekken. Twintig minuten later zit sister pact in de auto op tournee. Eerste bestemming is Lekkerkerk, shoppen kan natuurlijk nooit vervelend zijn. De twee gezusters zijn weer lekker geslaagd en ik zie niets waarvan ik denk WOW dus ga met niets richting de auto.  In de auto vraag ik welke route richting Gouda zullen we nemen? Via Ouderkerk, via Berkenwoude of via Bergambacht? Nou maakt mij niet uit als ik maar op tijd bij mijn stage ben. Om het makkelijk te houden besluit ik via Ouderkerk te rijden. In de auto zitten we te praten, tot ik begin te brabbelen als een baby. Ik hoor het zelf ook, probeer het nog eens maar, te vergeefs. Mijn zusje zegt; doe even normaal maar, beide zusjes moeten hard lachen. Ik doe te vergeefs nog een derde poging, mijn zusjes kijken ineens niet zo blij meer, sterker nog ze zien spontaan wit.

De ene zit scheef om mij beter te zien en oogcontact te maken met de andere op de achterbank. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik twee wijd open lichtblauwe ogen die verbaasd en angstig in mijn richting kijken. Een brug, een rotonde, een rood verkeerslicht, het parkeren van de auto op een invalide plaats, heb ik het idee, kijk niet zo gek gaat vast over. Inmiddels heb ik meer malen geprobeerd iets te zeggen maar komt er alleen brabbel uit mijn mond. Zus één belt moeders die blijkbaar gelijk als een raket vertrekt, terwijl ik iets probeer te schrijven in mijn agenda. Wat probeer duidelijk te maken ga werken, ik ga de ander naar huis brengen en ik duik mijn bed in en morgen een nieuwe dag. Nu wordt ik pissig, er word 112 gebeld maar, ik heb toch niets, oh ja kan niet praten das natuurlijk maar een kleinigheidje, detail gewoon veel slaap en morgen is het over. Dat denk ik want enige zinnig woorden zit niet in mijn vocabulaire, ik geef het op die twee zijn net zo eigenwijs als ik zelf dus dat ga ik niet winnen in mijn eentje. Terwijl ik van mij sigaret aansteek zie ik de ambulance aan komen. Inladen mevrouw, mijn zusjes geven antwoord op vragen. Raket moeder is gearriveerd ik zeg toptijd, Leontien van Moorsel is er niets bij, komt vast door de fiets J Dan geef ik de autosleutel af het zit er niet in dat deze mensen mij gewoon naar mijn bed laten gaan. Terwijl ik netjes vervoerd wordt moet ik nog wat vragen  beantwoorden met ja of nee aangezien Tolk 1 is gaan werken, tolk 2 zit voor in de ambulance en praat wat met de chauffeur en tolk 3 houdt zich waarschijnlijk niet aan de toegestane snelheid terwijl ze naar het ziekenhuis rijdt. Ik vul nog iets in op een blaadje, zet een paar vinkjes  en  zie dat we bij de garage van het ziekenhuis zijn gearriveerd.